Obalone życie

[Zanim zaczniesz czytać, przeczytaj część pierwszą oraz drugą trylogii Obalone cnoty]

Obalone życie

     Niespokojna wieść obiegła całą czarodziejską Anglię w mgnieniu oka. Gdy tylko nastał poniedziałkowy poranek, a przez okno wleciały sowy z najnowszym, specjalnym wydaniem Proroka Codziennego, rozmowy przy stołach ucichły, ustępując milczącemu, rosnącemu niedowierzaniu.

     Artur Weasley był w trakcie picia kawy, gdy nagłówek artykułu wraz ze znajdującym się niżej zdjęciem uderzyły go ze zdwojoną mocą. Czuł niespokojne spojrzenie swej żony, gdy niespodziewanie się zakrztusił i nie mógł złapać ponownie oddechu. Gdy w końcu mu się to udało, wstał od stołu i mając na uwadze, by zabrać ze sobą gazetę, zanim ktokolwiek ją zobaczy, wyszedł bez słowa z domu.

- Znowu tu?

- Jeden przystanek z wielu, wiesz, jak to jest.

     Obserwował uważnie, jak chwyta zębami szkło, patrząc mu przy tym wyzywająco w oczy. A jednak, wśród alkoholowego zamroczenia dojrzał też tę obojętność, której miał nadzieję już nie zobaczyć. Dlaczego mu na tym zależało? Granger była tylko głupią Wiem-To-Wszystko-Granger, mózgiem Złotego Trio i... no właśnie, kim ona właściwie była?

     Spotykali się przeszło od dwóch miesięcy. Czasami tutaj, w barze, czasami po prostu szedł do niej do mieszkania i gdy ledwo zdążyła otworzyć mu drzwi, zaraz znajdywali się na łóżku w sypialni, na stole w jadalni albo na kanapie w salonie. Od tamtego pierwszego wieczoru wciągali się wzajemnie w narkotykowy szał własnych ciał, zapominając o świecie, jaki istniał wokół. Ginęły problemy, kłótnie i przekręty – były tylko zrównująca ich do tego samego poziomu nagość, atakujące pożądaniem wargi i zaciskające się na drugim knykcie. Zostawiali po sobie siniaki i rany – fizyczne i psychiczne, choć nawet nie zdawali sobie z tego sprawy.

     Widząc siedzącego obok niej mężczyznę – barczystego, ale młodego i całkiem przystojnego – poczuł niezadowolenie. Nigdy nie rozmawiali o tym, co działo się poza drzwiami jej mieszkania. Z kim się spotykali, z kim jedli kolacje lub śniadania, z kim chodzili na romantyczne spacery. Draco nie wiedział, dlaczego z góry założył, że był jedynym mężczyzną, z którym sypiała. Dla którego była tak otwarta i chętna... Może dlatego, że niezależnie od momentu, w jakim się u niej pojawiał, ona zawsze była? Może dlatego, że nigdy nie zadawała niepotrzebnych pytań ani nie szukała – kto wie, czy wbrew sobie? - jakichkolwiek odpowiedzi? Po prostu była i tak, jak najpierw otwierała przed nim drzwi, tak później to samo robiła ze swoim ciałem.

     Przyzwyczaił się do myśli, że jest jego. Tylko jego. W dosłownym słowa tego znaczeniu. Że może przyjść i bez zbędnych słów wyładować swój stres, posiadając jej chętne ciało. Dlatego teraz tak bardzo uderzył go widok dłoni tego frajera – zaciskającej się pewnie na kolanie kobiety, jego kobiety, na ciele, które należało do niego. Mimowolnie zacisnął mocniej palce na trzymanej szklance. Knykcie pobielały.

     Widząc, jak nieznajomy ostentacyjnie zdecydował się na ignorowanie ich pogawędki, zagryzł zęby. Patrzył mimo to wciąż spokojnie, a ten bez skrępowania zaczął całować szyję Hermiony, jednocześnie powolnym, ale pewnym ruchem wsuwając dłoń między jej uda. A ona? Dalej obserwowała go i albo mu się zdawało, albo naprawdę rzucała mu bezgłośne wyzwanie.

     Tego wieczoru jednak nie podniósł rękawicy.

     Nie widział jej od miesiąca. Miał wrażenie, że jego życie wróciło do normy – chodził do pracy, inwestował w ziemie i majątki, wrócił do spotkań z Astorią, próbował nie wspominać gibkiego ciała Granger, które wyginało się pod nim jeszcze nie tak długi czas temu. Próbował zapomnieć jej zachęcające go jęki i westchnięcia, krzyki i niski, gardłowy śmiech. Próbował zamienić Granger Astorią i wydawało mu się, że dał sobie z tym radę. A jednak, pusty wzrok pierwszej z nich wciąż gdzieś tam tkwił – podobnie jak dotyk jej dłoni na jego torsie i zapach ciała, który czuł zaraz po przebudzeniu. Zapach papierosów, alkoholu i perfum połączone z naturalną wonią kobiecego ciała.

     Gdy któregoś razu wracał od Astorii nad ranem, było jeszcze ciemno. Nie wiedział dlaczego, ale nie potrafił zasypiać u jej boku i budzić się przy niej, dlatego zawsze wychodził, gdy już spała. Może bał się krępującej ciszy o poranku? Albo tego, że nie wiedziałby, jak miałby się wtedy zachować? Z Granger było łatwiej – pomyślał – budziliśmy się, wypalaliśmy w łóżku papierosa, a potem piliśmy kawę. Czasami zdarzał się poranny seks, po którym wychodził, a ona wracała do spania. Przy niej wyzbył się jednak jakiegokolwiek skrępowania. Tak samo jak i ona.

     Skulona postać siedząca pod ścianą jednego z budynków zapewne nie zwróciłaby jego uwagi, gdyby nie fakt, że widoczne w świetle latarni blizny na ramionach były łudząco podobne do szram, które przez ostatni miesiąc próbował zamienić na Astorię. Zwolnił i zmrużył oczy. Włosy, te szczupłe ręce i nogi, długie i całkowicie nagie, zakrywane zaledwie krótką spódnicą. Zwiewna bluzka, która więcej odsłaniała niż przykrywała. Granger. Na Merlina, sądził, że miesiąc odwyku od ich znajomości wystarczył, a jednak sama myśl, że to ona, wystarczyła, żeby słodko-gorzkie wspomnienia wróciły.

- Granger?

     Poruszyła się niespokojnie, zakrywając bardziej dłońmi, ale nie odpowiedziała. Ciemna smuga na skórze wydała mu się podejrzana, ale nie zareagował. Tylko Granger wiedziała, gdzie tej nocy się szlajała.

- Chodź, odprowadzę cię do domu, Granger.

     Gdy ponownie nie zareagowała, podszedł i kucnął tuż przed nią. Podejrzewał, że i tym razem przesadziła z alkoholem. Najwyraźniej fagas, z którym ostatnio ją widział, nie okazał się szarmanckim dżentelmenem. No cóż. Na samo wspomnienie jego łap na jej – jego! - ciele poczuł wściekłość.

- Idź sobie, Malfoy.

- Powtórka z rozrywki? - spytał sucho.

- Po prostu idź. Proszę.

     Może kiedyś i by jej posłuchał. Kiedyś nie przywiązywał uwagi do mijanych na ulicy ludzi. Kiedyś nie popatrzyłby na szlamę tak, jak patrzył na nią. Kiedyś nie całowałby jej, tracąc opamiętanie. Kiedyś... kiedyś odeszło, jednak wciąż rzucało cień na teraz. Granger przyciągała go. Nie wiedział, co takiego w sobie miała, ale robiła to i to dość skutecznie. Może była mitem zakazanego owocu? Może miała go kusić do momentu, aż ulegnie w pełni i z całkowitym oddaniem?

     Granger nie prosiła. Ta, którą znał kiedyś, owszem, robiła to. Ale obecna Granger żądała i brała to, na co miała ochotę. To wystarczyło, żeby Malfoy zdecydowanym ruchem odsunął jej zimne dłonie od twarzy i łapiąc za podbródek, uniósł głowę ku światłu.

- Kurwa, Granger. Hipogryf cię zaatakował?

     Gorzki śmiech wydostał się spomiędzy jej popękanych warg. Nie odpowiedziała jednak, tylko odepchnęła jego dłonie i wstała. Nogi drżały, Draco nie wiedział, czy spowodował to chłód poranka czy zmęczenie, ale zupełnie mu się to nie podobało.

- Kto ci to zrobił? Tamten frajer z baru?

- Sama sobie to zrobiłam. Możesz wracać do swojej Astorii, nic mi nie jest.

     Choć stała do niego plecami, opierając się o ścianę, przed oczami wciąż widział zaschniętą krew i głębokie rany na jej policzkach i szyi. Na jego oko na tyle świeże, by można było się ich pozbyć bez śladów. Decyzję podjął w ułamku sekundy. Bez słowa wstał i podszedł do niej zdecydowanym krokiem, a potem podobnym ruchem wziął na ręce w stylu pana młodego.

- Nigdy nie słuchasz, co? - wymamrotała, przymykając powieki.

- Na to wygląda, Granger. Przystojny, bogaty i niezależny, to cały ja.

     Nie odpowiedziała. Pilnując jej oddechu, pozwolił zapaść kobiecie w płytki sen. Wyglądało na to, że zmęczenie wzięło w górę, a obecność znajomej osoby – nawet jego – pozwoliła na chwilę odpoczynku.

- To wszystko twoja wina, Malfoy.

     Wrócili do swojej rutyny. Głodne pocałunki, równie głodne dłonie i spragnione siebie nawzajem ciała. Znów mógł słuchać echa jej głosu, gdy zasypiał u jej boku, zaplatając palce w pokręcone włosy. Czuć jej oddech na swojej piersi i chłodny dotyk dłoni na piersi.

     Jedno spotkanie, drugie, trzecie, dwudzieste. Ponownie do niej przychodził, ponownie odtrącał Astorię. Jeden wieczór za drugim. Kolejny poranek, niezliczony papieros wypalony w łóżku i filiżanka mocnej kawy. Widok zasypiającego ciała Hermiony, gdy po szybkim prysznicu wychodził prosto do pracy. Brakujące uczucie wolności i nieskrępowania. Odbite przez jej paznokcie półksiężyce na jego plecach.

     A jednak wszystko ma swój koniec.

- Granger?

     Jej włosy rozsypane na jasnej poduszce. Spokojna twarz, którą właśnie zwróciła w jego stronę. Siedział na drugiej połowie łóżka. Obserwował ją uważnie, ważył słowa. W głowie wciąż dzwoniło wspomnienie nocnych godzin. Uzależnił się, dokładnie tak samo jak ona. Stali się swoim powietrzem, a to paradoksalnie trucizną, która zabijała ich od środka.

     Wciąż pamiętał jej słowa, wypowiedziane tamtego wieczoru, gdy niósł ją do apartamentu. Tak, to była jego wina. Zgodził się na to wszystko, ciągnął to, odszedł, a potem wrócił.

- Znowu chcesz mnie zostawić?

- Znowu? - powtórzył.

- Tak jak wtedy. Przestałeś przychodzić, odzywać się. Znudziłam ci się. A potem zatęskniłeś i wróciłeś. Czyż nie tak było?

- Miało to dla ciebie jakiekolwiek znaczenie? Byłem i jestem tylko jednym z wielu.

- Tak samo jak ja – przypomniała mu. Patrzyła spokojnie, mnąc między palcami fragment kołdry. Czuła jego zapach, te mocne, aromatyczne perfumy, które doprowadzały ją do szaleństwa.

     Draco nie odpowiedział. Odwrócił się plecami do kobiety. Siedział jeszcze chwilę, bijąc się z myślami, a potem wstał i sięgnął po marynarkę. Wiedział, że go obserwowała, że patrzyła, jak zapina guziki i poprawia rękawy.

- Powiedz to.

- Powiedzieć co?

- To, co chcesz powiedzieć mi już od paru dni. Nie jestem głupia, Draco.

- Masz rację. Nie jesteś.

- Więc słucham.

     Sekunda, dwie. Ciężki oddech. Ostatnie spojrzenie na jej nabrzmiałe usta, czerwone i chętne, by... nie, stop. Furtka pożądania została zamknięta, a tabliczka z tym imieniem miała czekać na opadający wkrótce kurz. Raz na zawsze.

- Żenię się z Astorią.

- Mam czekać na zaproszenie?

- Hermiona...

- Daj spokój. Obydwoje dajmy sobie spokój, w końcu zdecydowałeś się na ślub. Po kilku miesiącach pie...

     Dotyk jego dłoni na jej gardle i jego ust na jej wargach skutecznie przerwał nadchodzące słowa.

- Mów, co chcesz, Granger. Dobrze wiedziałaś, że tak się to skończy.

- Sooner or later, amigo.

- Do zobaczenia, Granger.

- Żegnaj, Malfoy. Powodzenia na nowej drodze życia.

     Gdy wychodził z jej mieszkania tamtego ranka, nie spodziewał się wrócić do niego tak szybko. A jednak, gdy następnego ranka szokująca wieść obiegła czarodziejski świat, znów w nim był. W mieszkaniu owładniętym ciszą i przejmującym zimnem. Pustką, w której w jego wspomnieniach – tak żywych i świeżych – tętnił jeszcze jej ciepły, gardłowy śmiech.

     Tym razem to ona zostawiła jego.

     Tak, to była jego wina. Od początku do końca.

     A oto jej utracone i jego obalone życie.